ความสุขอยู่ที่ใจ โดย...คนไกลปืนเที่ยง

เมื่อเริ่มรับราชการใหม่ๆฉันได้ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลไกลปืนเที่ยง(ฉันตั้งชื่อให้เอง) ในอำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ไกลจากกรุงเทพฯมากโข ไม่มีห้างสรรพสินค้าในจังหวัด ไม่มีโรงภาพยนตร์ ร้านค้าในตลาดจะปิดให้บริการทันทีที่ฟ้ามืดลง เป็นเมืองที่ค่อนข้างเงียบสงบ จะเข้าตัวจังหวัดแต่ละทีต้องมีการประกาศเสียงตามสายของโรงพยาบาล เนื่องจากผู้ใดที่มีธุระจะได้ติดรถกันไปได้เพราะวันหนึ่งจะมีรถเข้าตัวจังหวัดแค่เพียงเที่ยวเดียวเท่านั้น พื้นที่ค่อนข้างกันดาร ประชาชนก็ยากจน เคยไปออกหน่วยที่โรงเรียนแห่งหนึ่งพบเด็กนักเรียนสามคนพี่น้องวัยไล่เลี่ยกัน ข้าวห่อมื้อกลางวันของสามคนพี่น้องที่พกมามีเพียงข้าวเหนียวคนละปั้นกับปลาอีกครึ่งตัว แต่ทั้งสามคน ก็แบ่งกันกิน ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งแย่งชิ้นปลาซึ่งมีอยู่น้อยนิดนั้นเลย

ฉันทำงานกับทีมงานที่นั่นอย่างมีความสุขในโรงพยาบาลเล็กๆนั้น เจ้าหน้าที่ทุกๆคนมีความสนิทสนมกลมเกลียวทำงานร่วมกันเป็นทีมได้ดีมาก ฉันทำงานกับชาวบ้านอย่างสุขใจถึงแม้ชาวบ้านจะมีการศึกษาน้อยส่วนใหญ่จบเพียงชั้นประถม แต่ชาวบ้านมีน้ำใจมาก ทุกครั้งที่มาหาหมอจะมีของฝากติดไม้ติดมือมาด้วยเสมอ แม้ว่าของฝากนั้นจะไม่ได้ มีราคาอะไรเป็นแค่ของที่หาได้ตามบ้านเช่นผัก ผลไม้บางคนก็สานตะกร้ามาฝาก แต่ของเหล่านั้นมีคุณค่าทางใจมากสำหรับฉัน มันทำให้ฉันสามารถทำงานอยู่ในภาวะแร้นแค้นนั้นได้ ทั้งๆที่เด็กเมืองหลวงค่อนข้างติดวัตถุอย่างฉัน ไม่น่าจะทนอยู่ได้นาน

แต่ในที่สุดฉันก็ต้องย้ายโรงพยาบาลมาใกล้กรุงเทพมากขึ้น เพื่อให้ใกล้กับครอบครัว ในโรงพยาบาลแห่งใหม่นี้มีขนาดใหญ่กว่าเดิม เดินทางสะดวกสบาย มีความเจริญพร้อมสรรพ แต่เมื่อเริ่มทำงานไปสักพักใจฉันรู้สึกคิดถึงทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่โรงพยาบาลไกลปืนเที่ยงแห่งเดิม ฉันปรารถนาที่จะกลับไปทำงานในโรงพยาบาลแห่งนั้นอีก ฉันรู้สึกว่าความเจริญทางวัตถุกับจิตใจมันเดินสวนทางกัน ในที่ๆมีวัตถุพร้อมกลับไม่ทำให้ฉันสุขใจได้อย่างที่คิด เมื่อมาพิจารณาดูอย่างละเอียดแล้ว สิ่งที่ฉันเคยคิดว่านั่นคือความสุขในสมัยอยู่กรุงเทพ ไม่ว่าจะเป็นการได้เดินช๊อปปิ้งในห้างหรู การได้แต่งตัวนำแฟชั่น การได้ดูหนังชนโรง หรืออะไรก็ตามนั้น ไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงเลย เมื่อแรกที่ขาดสิ่งเหล่านั้น ฉันคิดว่าจะทนไม่ได้แต่กลับอยู่ได้อย่างสบายมาก แต่เมื่อได้กลับมาหาสิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุข ไม่นานมานี้มีคนถามฉันว่า “ ไม่คิดจะย้ายเข้าไปทำงานในกรุงเทพหรือ ? ” ฉันตอบอย่างมั่นใจว่า “ ไม่ ”

เพราะ ณ. ตอนนี้ฉันได้ค้นพบแล้วว่า ความสุขแท้จริงอยู่ที่ใจ หาใช่วัตถุและความสะดวกสบายทางกายไม่